موضوع: کدو و میخک

غرغره با آب کدوی پخته برای درمان گلودرد مفید است. همچنین است میوه ی انبه ی رسیده (انبه ی نارس و نیمه نارس و مغز انبه موجب ناباروری می شود و اسپرم را در بدن مردان از بین می برد.)

انبه خواصی مشابه هلو و آناناس دارد. یعنی دارای ویتامین سه است و حاوی ویتامین آ می باشد. ضد عفونت ویروسی، گلودرد، کم خونی و ضد ریزش مو است و موجب افزایش دید و تقویت دستگاه ایمنی بدن می باشد.

بعضی از انواع گلودردها گلودرد چرکی است که خود بر دو قسم است: ویروسی و باکتریایی. در میان ویروس ها اکثر آنها مضر هستند ولی بعضی نیز مفید می باشند ولی در باکتری، اکثر آنها مفیدند ولی بعضی از آنها مضر می باشند.

اگر گلودرد ویروسی باشد فرد باید هر هشت ساعت یک بار بینی خود را با محلول آب نمک بشوید و می توان از سرم نمکی استفاده کرد. همچنین گاه پزشک آنتی بیوتیک تجویز می کند. همچنین می توان از عسل طبیعی رقیق شده نیز استفاده کرد که ضد ویروس و ضد باکتری است.

در درمان گلودرد ویروسی، نباید از آنتی بیوتیک استفاده کرد زیرا در درمان مؤثر نیست و فقط موجب تخریب بیشتر کلیه ها و کبد می شود. برای این مشکل می توان از پرتقال به همراه غذا، سبزیجات مانند کاهو و شلغم بخارپز (عصرانه و اول شب) استفاده کرد. همچنین می توان از بخور شلغم نیز استفاده کرد البته به شرطی که فرد بیماری کم کاری یا پرکاری تیروئید یا گره های تیروئیدی نداشته باشد و الا شلغم و کنگر برای آنها مضر است.

سوخته ی پوست کدو خونریزی را سریع بند می آورد و مانند مومیایی است که اگر کسی جراح شدید برداشته است تا رسیدن به اورژانس و یا پزشک موجب بند آوردن خونریزی است و باید به این گونه عمل کنند که دو طرف زخم را به هم بچسبانند و مومیایی را روی آن بگذارند. مومیا موجب می شود که درد زخم نیز سریع برطرف شود.

به هر حال باید پوست سوخته شده ی کدو را با روغن زیتون خوراکی مخلوط کرده و بر محل بمالند.

سوخته ی پوست کدو لک و پیسی سطحی پوست را درمان می کند. بدین منظور باید پوست کدو حلوایی را خشک کرده بسوزانند و در سرکه مخلوط کنند و هر روز یک مرتبه در محل بمالند.

پوست سوخته شده ی کدو حلوایی برای درمان خونریزی احشاء و بواسیر مفید است. همچنین است هر شش ساعت دو عدد مصرف مغز خام میوه ی شاه بلوط یا پودر سماق تازه یا سبزی تره فرنگی.

روغن کدو برای معالجه ی بیماری افسردگی یا سرماخوردگی روانی بسیار مفید است. کسی که غم و غصه دارد همچنین می توان از مویز و انگور سیاه استفاده کند. روغن کدو ضد خمودگی و افسردگی است. همچنین کسی که مالیخولیا یا افسردگی درونی دارد می تواند از روغن کدو حلوایی استفاده کند.

روغن کدو حلوایی برای درمان برخی از انواع تشنج ها مفید است.

مصرف مغز خام تخم کدو به مقدار سی و پنج گرم در روز برای درمان سوزش ادرار، زخم معده، خونریزی معده، خس خس سینه، اخلاط خونی و تسکین سرفه مفید است.

دمکرده ی گل زوفا و خرمالو نیز ضد سرفه می باشد و خشونت سینه را از بین می برد و ضد سکسه می باشد.

آب به دانه و میوه ی شاه بلوط نیز برای سرفه مفید است.

روغن تخم کدو برای بی خوابی مفید است. بدین منظور باید سی و پنج گرم در هر بار استفاده نمایند که معادل هفت قاشق چایخوری است.

مغز تخم کدو برای درمان سل، تب های حارّه، تشنگی و زخم روده مفید است. موملایی شیرین بیان و میوه ی شاه بلوط نیز مفید است.

انواع کدو دارای ویتامین های بسیاری است و برای امراض قلبی مفید است. بنا بر این کسانی که سکته های قلبی عروقی کرده اند می توانند از بخارپز کدو و همچنین بخارپز هویج زرد استفاده کنند.

مرهم کدو حلوایی برای درمان دمل مفید است. این مرهم ها با برگ و گوشت حلو درست می شود برای سوختگی های سوداوی های متورم، کوفتگی، خراش های جزئی روی پوست و مانند آن مفید است. می توان از عسل طبیعی گون نیز استفاده کرد.

کدو تنبل سرشار از ویتامین آ است و اگر کدو را بکوبند و در شیر یا آب بپزند، خنک است و برای رفع عطش ناشی از تب بالا کاربرد دارد. (مانند صابری های کربلا که از کدو و خیار بوته ای و حتی خیارچنبر خنک تر است.)

کدو حلوایی از پیر شدن پوست جلوگیری می کند. گاه پیر شدن به اقتضاء سن است و گاه فیزیولوژی است یعنی از نظر سن هنوز پیر نیست ولی بدنش پیر شده است.

مصرف خرمای شیرین و هویج زرد (صبح ناشتا) جلوی پیر چشمی را می گیرد. همچنین انسان برای عدم ابتلاء به پیرچشمی نباید به کامپیوتر، تلویزیون و مانند آن به مدت طولانی نگاه کند.

کدو دارای آنتی اکسیدان های متعدد است بنا بر این یک عامل طبیعی ضد سرطان است.

اگر کسی دارای معده ی سرد رطوبی است و یا در فصل سرما وجود دارد اگر از کدو استفاده کند دردهای معده و نفخ او زیاد می شود. بنا بر این باید کدو را با مصلح آن که کتیرا است مصرف کند زیرا طبع کدو سرد و مرطوب است بنا بر این باید آن را با ادویه جات گرم یا با نعناع، سیر، خردل و یا با فلفل استفاده کند. بنا بر این مصرف آن در مناطق حاره بسیار مفید است.

کدو موجب رقت قلب است مخصوصا اگر با عدسی مصرف شود (البته عدس برای بواسیر مضر است.)

قرنفل:

قَرَنفُل همان میخک دارویی است

ابو علی سینا در قانون، ج 1، ص 416؛ محقق فاطمه اکبری در کتاب دائرة المعارف گیاه درمانی، ص 334؛ اسرار گیاهان داروی، تألیف حاجی شریفی، ص 1056؛ العلاج بالاعشاب، تألیف محسن عقیق، ص 556 ج 7، کتب دیگر می توان مراجعه کرد.

گل قَرَنفُل شبیه میخ های کوچک و قهوه ای کمرنگ یا پررنگ است. و این گل ها قرنفل گرم و خشک است و اگر با دست فشار دهند چیزی از آنها ترشح می کند که نوعی روغن است و رنگ آن زرد می باشد.

در قَرَنفُل راتینج و تانون وجود دارد مانند برگ و میوه ی بلوط که تانون که قابض است وجود دارد.

مزه ی گل میخک دارویی گس است که دهان را جمع می کند. قابض بوده و ضد اسهال می باشد.

خانم هایی که حامله هستند و ویار دارند می توانند از آن استفاده نمایند. همچنین است گیاه نعناع فلفلی یک استکان قبل از غذا، انار شیرین عصرانه یا بعد از غذا که لک ها حاملگی را نیز خوب می کند. یک بار میخک در روز به مقدار دو گرم در یک استکان آب جوش مفید است.

ضد گاز معده نیز می باشد. می توان آن را به همراه روغن زیتون مصرف کرد که مسهل می باشد.

اگر کسی دندان کرمو دارد که درد می کند می توان تا قبل از رسیدن به دکتر میخک آن را به محل پوسیدگی قرار دهد.

ابن سینا می گوید که میخک دهان را پاک کرده و دید انسان را تقویت می کند و پرده ای که گاه روی عدسی را مردمک می افتد که دید را تار می کند از بین می برد. مصرف عناب علی الخصصوص عناب با کاهو نیز بسیار مفید است.

بو کردن گل میخک دارویی برای کسانی که سرد مزاج شدید هستند و به سبب رطوبات اضافی مغزشان سرد است درمان می یابند.

میخک مقوی قلب است و انسان را از هم و غم خارج می کند. البته نباید از دو گرم بیشتر مصرف کرد.

از ابن مسعود روایت است که میخک برای حفظ قرآن، قطع بلغم، تسلسل بول، رفع درد کمر، کم لقی نیز مفید است. به این گونه که ده درهم از میخک را (هر درهم مساوی با سه و چهار دهم گرم است یعنی حدود سه و نیم گرم) گرفته و به همان اندازه از سپند و کندر خوراکی سفید و شکر سفید مخلوط کرده و صبح و یک بار هم شب قبل از خواب به اندازه ی یک درهم از آن که معادل حدود یک قاشق چایخوری است مصرف کنند.

وَ مِنْ أَدْوِيَةِ الْحِفْظِ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ قَالَ: قُلْتُ لِلصَّادِقِ ع كَيْفَ نَقْدِرُ عَلَى هَذَا الْعِلْمِ الَّذِي فَرَّعْتُمُوهُ‌ لَنَا قَالَ خُذْ وَزْنَ عَشَرَةِ دَرَاهِمَ قَرَنْفُلَ وَ مِثْلَهَا كُنْدُرَ ذَكَرٍ دُقَّهَا نَاعِماً (خوب پودر کن) ثُمَّ اسْتَفَّ عَلَى الرِّيقِ كُلَّ يَوْمٍ قَلِيلًا.[1]