درس طب استاد ضیائی

93/08/27

بسم الله الرحمن الرحیم

موضوع: روزه ی شرعی
در بدن انسان یک سیستم تعادلی وجود دارد که در قسمت مغز انسان در کنار گوش داخلی در بخش حلزونی وجود دارد. اگر کسی احساس سرگیجه و عدم تعادل در حرکت دارد این گاه سبب تومور (غده ی خوش خیم و بدخیم سرطانی) است گاه به سبب عفونت مانند عفونت پشت پرده ی مغز (بیماری منژیت است) یا تجمع مایعات و بخارات مغزی است. گاه به سبب بیماری پارکینسون و مانند آن است.
گاه نیز علت آن کمخونی شدید است. روزه ی شرعی هر دو نوع سرگیجه را درمان یا کمک به درمان آن می کند زیرا سیستم دفاعی بدن را تقویت می کند. اگر انسان عسل، خرما بخورد این دو هم خون ساز هستند و هم ضد عفونت و ضد باکتری و ضد آمیب و ضد باسیل و ضد میکروب است. بهتر است عسل را با شیر یا آب رقیق کنند و بخورند که خاصیت آن دو برابر می شود.
خرما هفت عدد خرما هنگام افطار، افت فشار خون، فقر آهن و کم خونی را برطرف می کند. همچنین است خوردن سبزی مانند جعفری، تره، کاسنی، کاهو مصرف شود که کم خونی ناشی از اسید فولیک را برطرف می کند. بهتر است سبزیجات هم هنگام سحر مصرف شود و هم افطار.
روزه سلول های بنیادی بدن را فعال می کند تا سلول های جدید ایجاد شود از جمله سلول های خونی تا خون سال تولید کنند.
کسانی که به دیابت نوع دو مبتلا هستند (قند خون شیرین) می توانند روزه بگیرند ولی برای اینکه به بیماری افت قند خون شدید مبتلا نشوند چند عدد خرما در سحر و افطار بخورند.
در افراد سالم، ده روز اول ماه رمضان، قند خون کاهش می یابد و در ده روز دوم بالا می رود و در دهه ی سوم متعادل می شود.
در روایت است که دهه ی اول ماه رمضان دهه ی رحمت است و دهه ی دوم مغفرت و دهه ی سوم آزادی از آتش دوزخ.
مستحب است انسان اول افطار صدقه دهد و این علامت آن است که انسان به فکر اقشار آسیب پذیر جامعه می باشد.
دوم چیز افطاری دادن به افراد است. انسان باید اهتمام به گرسنگان و دیگر مسلمانان باشد. کما اینکه ما در دعای ماه رمضان می خوانیم: اللهم اغن کل فقیر و یا اللّهم اشبع کل جائع و یا اللّهم اکس کل عریان. مسلمانان باید رنگ الهی بگیرند و خود به مفاد این دعا عمل کنند. این دعاها قید ندارند و هر فقیر و گرسنه ای را شامل می شود.
همچنین است سایر دعاهای ماه رمضان که باید به مفاد آنها علاوه بر خواندن آنها عمل کرد.
اگر کسی حاجت یک مؤمن را برآورده کند ثواب شهیدی را که راه خدا در خون خود غلطیده است:
الْحَسَنُ بْنُ عَلِيِّ بْنِ شُعْبَةَ فِي تُحَفِ الْعُقُولِ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ع أَنَّهُ قَالَ لِعَبْدِ اللَّهِ بْنِ جُنْدَبٍ يَا ابْنَ جُنْدَبٍ الْمَاشِي فِي حَاجَةِ أَخِيهِ كَالسَّاعِي بَيْنَ الصَّفَا وَ الْمَرْوَةِ وَ قَاضِي حَاجَتِهِ كَالْمُتَشَحِّطِ بِدَمِهِ فِي سَبِيلِ اللَّهِ يَوْمَ بَدْرٍ وَ أُحُدٍ وَ مَا عَذَّبَ اللَّهُ أُمَّةً إِلَّا عِنْدَ اسْتِهَانَتِهِمْ بِحُقُوقِ فُقَرَاءِ إِخْوَانِهِمْ الْخَبَرَ[1]

در روایت دیگری از امیر مؤمنان علی علیه السلام آمده است: وَ بِنَا يَدْفَعُ‏ اللَّهُ‏ الزَّمَانَ الْكَلِبَ[2]

در روایت است که فردی که روزه می گیرد، خداوند خودش متقبل پاداش او می شود و یا حتی خود او پاداش روزه ی انسان قرار می گیرد. در فاعلیت خداوند که صاحب فضل است هیچ شک و شبهه ای نیست بلکه در قابلیت ما شک و شبهه وجود دارد. جهل، غفلت، گناه عمدی و مانند آن در ما ایجاد مانع می کند.
اگر افراد جامع تصمیم به خوب شدن نداشته باشند هیچ چیزی نمی تواند آنها را خوب کند. حتی اگر انبیاء و معصومین نیز در میان آنها باشند. انسان باید معرفت خود را زیاد کند و علت و فلسفه ی روزه شرعی را بداند و بر اساس معرفت خود عمل کند تا زمینه ی تشریف فرمایی مولی صاحب الزمان (عج) نیز فراهم گردد.



[1] مستدرک الوسائل، میرزا حسین نوری، ج9، ص50، حدیث26.
[2] بحار الانوار، علامه مجلسی، ج52، ص316، ط بیروت.