موضوع: بند ناف
بحث در بند ناف
جنین در رحم یا پس از تولد که از بدن نوزاد جدا می کنند
می باشد. بند ناف در بدن مادر از جفت به جنین متصل است و وظیفه
ی آن رساندن غذا و اکسیژن به جنین می باشد که موجب زنده
ماندن جنین در طول مدت بارداری است.
بند ناف دو سرخرگ و
یک سیاهرگ وجود دارد که از طریق آنها مواد غذایی و
اکسیژن به جنین می رسد و مواد زائد یعنی بول و غائط
جنین از طریق بند ناف خارج می گردد.
به هنگام به دنیا
آمدن نوزاد، طول بند ناف حدود شصت سانتی متر است که پزشک را در فاصله
ی پنج سانتی متر از بدن نوزاد قطع می کند و آنچه باقی
می ماند نیز بعد از چند روز از بدن نوزاد جدا می شود.
برای اینکه
ناف نوزاد عفونی نشود باید دور بند نافی که جدا شده را با چند
قطره الکل ضد عفونی کنند.
امروزه می توان
سلول های بنیادی را از بند ناف نوزاد تهیه کرد.
همچنین آن را می توان از جوانه ی دندان و از مغز استخوان
تهیه کرد و آنها را کشت داد. اخیرا آن را از سلول های
بنیادی پوست و عضله ی قلب نیز تهیه می کنند.
انسان باید
نارسایی خود را ببیند و درصدد برطرف کردن آنها شود.
یکی از عیوب موجود در زمان ما فاصله گرفتن از ولایت و جذب
شدن به مذاهب و فرهنگ های ساختگی می باشد.
انسان نباید در
امر خداوند متعال و امر چهارده معصوم دخالت نماید بلکه باید
مطیع محض و گوش به فرمان آنها باشد. این سخن از از روایتی
در کافی به دست می آید.
انسان اگر به غفلت
مبتلا شود از خوبی ها و زیبایی های واقعی دور
می ماند و در نتیجه متمایل به مکاتب غیر حقه می شود
و گاه مبلغ آنها می گردد. نمونه ی بارز آن این است که مسلمانان
بعد از رحلت رسول خدا (ص) به دیکته ی خلفاء جور تا سالیان
متمادی امیر مؤمنان علی علیه السلام را بر سر منابر و
بین اذان و اقامه و در مناره ها و بین مسیرها و هنگام خطبه ها
لعن می کردند.
علامه ی مجلسی
در بحار الانوار، ج 37، ص 88 حدود سیزده صفحه این مطلب را در قالب
روایات بیان کرده است. بعضی از محققین 25 سند برای
آن ذکر کرده اند. این نشان می دهد که کسی مظلوم تر امیر
مؤمنان علی علیه السلام نبوده است.
یکی از
عوارض فاصله گرفتن از ولایت، سقوط از انسانیت می باشد و به
فرضیه های باطل مبتلا می شود.
سنگ ها و سنگریزه
های سرگردان در فضا زیاد است که به آنها شهاب می گویند که
خارج از جو زمین است و از منظومه ی شمسی و خارج از آن گاه به جو
زمین بر خورد می کنند که به سبب اصطکاک شدید، می سوزند و
درخشش زیادی پیدا می کنند که به آن شهاب می
گویند. اگر حجم آن زیاد باشد گاه به سطح زمین نیز برخورد
می کنند. بارش شهاب گاه از پانزده عدد در یک ساعت به پانصد تا ششصت
شهاب در یک ساعت متفاوت است. در بیستم مرداد هر سال به مدت یک
هفته بارش شهاب متراکم رخ می دهد که غالبا دنباله ی یک ستاره
ی دنباله دار می باشند.
برای حرکت در فضا
و اینکه انسان سقوط نکند باید چهار اِلِمان وجود داشته باشد. مثلا
پرندگان باید این چهار نیرو را دارا باشند:
1.نیروی
بالابر که انسان را از جاذبه جدا کند و بالا ببرد.
2.نیروی
پائین بر که انسان را به سمت پائین می کشد.
3.نیروی
رانش که فرد را به سمت جلو سوق دهد.
4.نیروی
وزن که همان جرم یک شیء است.
مثلا اگر
هواپیمایی می خواهد از زمین بلند شود باید
240 تا 270 کیلومتر در ساعت سرعت بگیرد تا بتواند به هوا برود. در
این صورت زاویه ی بال ها، سرعتی که می گیرد و
بحث بالا برنده و پائین کشنده همه باید رعایت شود. از
اتفاقاتی که رخ می دهد پدیده ی لرزش است. همچنین
است واقع شدن در چاله های هوایی. در هواپیمای کوچک
این واقعه ملموس تر است. در هواپیما و قطار و اتوموبیل
شیء از داخل وسیله به سمت بیرون می رود به این
دلیل دود سیگار و مانند آن به سمت بیرون کشیده می
شود زیرا فشار خارج کم و فشار داخل شدید می باشد. به همین
دلیل شیشه های هواپیما همه دو جداره و با فاصله اند.
انسان باید به
سمت خداوند شتاب گیرد و به سمت خداوند فرار کند. اگر انسان بخواهد شتاب خود
را بیشتر کند محتاج به نیرو است همچنین به یک سری
معدات مانند قرآن خواندن، ادعیه ی مأثوره، نافله های
یومیه، اذکار و اوراد شرعی و مانند آن استفاده کند. انسان
باید مانند تکوین که همه چیز در مدار خود در حرکت است، در مدار
صحیح ولایی حرکت کند و از مدار خارج نشود.
خداوند در قرآن
می فرماید: ﴿
يا
مَعْشَرَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ إِنِ اسْتَطَعْتُمْ أَنْ تَنْفُذُوا مِنْ أَقْطارِ
السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ فَانْفُذُوا لا تَنْفُذُونَ إِلاَّ بِسُلْطانٍ﴾
[1]بنا بر این انسان
برای اوج گرفتن باید به هم به نیروهای مختلف مجهز باشد و
هم بر نیروهای مختلف دیگر که مانع اوج گرفتن است غلبه کند.
نماز واجب
یومیه موجب دوری از فحشاء و منکر می شود ﴿
إِنَّ
الصَّلاةَ تَنْهى عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ﴾
[2] چرا که بعد از موعظه
از درون که هر کسی باید خون را چنین موعظه ای کند،
بهترین عامل برای پیشگیری از ناهنجاری
های فردی و اجتماعی همین نماز است.
اگر کسی جزء خواص
باشد (نه فرد عادی جامعه) مانند فضلاء و دانشمندان آنها مصداق ﴿
أَقِمِ
الصَّلاةَ لِذِكْري﴾
[3]
هستند.
نماز همچنین
معراج کل مؤمن است و
قربان
کل تقیّ می باشد.