درس خارج اصول استاد عباسعلی زارعی‌سبزواری

موضوع: طرق ایصالی الفاظ، افعال و تقاریر صادره از شارع/اخبار /نکته چهارم: حجّیّت و اعتبار خبر

ادامه مرحله اوّل: کیفیّت استدلال

بیان شد استدلال به آیه نفر برای اثبات حجّیّت خبر واحد عادل متوقّف بر اثبات چند مطلب است. سه وجه برای اثبات مطلب اوّل یعنی دلالت آیه نفر بر وجوب حذر بیان گردیده و هر سه وجه مورد نقد قرار گرفت. همچنین مطلب دوّم یعنی اثبات غایت بودن وجوب حذر برای مطلق انذار مُنذِر اعمّ از انذار مفید علم و انذار غیر مفید علم مورد پذیرش قرار گرفت. همچنین مطلب سوّم یعنی اینکه مراد از تحذّر در آیه نفر، تحذّر از عقوبت باشد، نه تحذّر قلبی یا تحذّر عملی از تفویت مصلحت و یا وقوع در مفسده ذکر گردید و بیان شد اگرچه تحذّر در آیه شریفه، به معنای تحذّر قلبی می باشد، ولی اراده تحذّر قلبی نیز برای دلالت بر حجّیّت خبر واحد همچون اراده تحذّر از عقوبت، کفایت می نماید. در ادامه به بررسی مطلب چهارم خواهیم پرداخت.

مطلب چهارم: ارشادی بودن وجوب تحذّر

بیان شد چهارمین مطلبی که در جهت استدلال به آیه نفر برای اثبات حجّیّت خبر واحد عادل لازم می باشد این بود که وجوب تحذّر در آیه نفر، وجوب مولوی نباشد، بلکه ارشاد به حجّیّت انذار باشد. ذکر گردید استفاده این مطلب متفرّع بر آن است که در مطلب اوّل ثابت شود «لعلّهم یحذرون» در آیه نفر به مثابه امر به تحذّر بوده و دلالت بر وجوب تحذّر داشته باشد تا در مرحله بعدی بحث شود آیا این امر و وجوب مستفاد از آن، امر مولوی و وجوب مولوی می باشد یا امر ارشادی و وجوب ارشادی؟ در حالی که در مطلب اوّل گذشت که «لعلّهم یحذرون» به مثابه امر نبوده و نهایتاً دلالت بر حسن تحذّر عند المولی می باشد، نه وجوب آن، لذا اساساً امری در کار نیست تا مراد از آن ارشاد به حجّیّت انذار مُنذِر باشد.