موضوع: تفسیر موضوعی/سوء ظن /تفسیر آیه 154 سوره آل عمران

بیان کردیم که بعد از جنگ بدر ، کسانی که از مسلمانان زخم خورده بودند به جهت انتقام اماده جنگ با پیامبر صلی الله علیه و اله شدند.

وقتی خبر حرکت مشرکین به پیامبر رسید ، جلسه مشورتی برپا کردند.[1] این سیره برای ما الگو است که پیامبر عالم به غیب که نیاز به رای دیگران ندارد ، جلسه میگیرد و به نظرات دیگران هم احترام می گذارند. البته احترام آراء منافاتی با مدیریت ندارد.

گاهی افراد کج فهم فضای جلسات را منحرف می کنند و انسان در جلسات خاص باید اینگونه افراد را مدیریت کند.

در جلسه مشورتی مسلمین قیل و قال شد. عده ای گفتند در مدینه بمانیم و عده ای گفتند بیرون از مدینه به مصاف دشمن برویم. بعد از تضارب آرا ، نظرات بر این شد که در خارج از مدینه به مصاف دشمن بروند و البته چندان دور از مدینه هم نبودند و حدود یک فرسخی مدینه بوده است.

تعداد لشکر دشمن 5000 نفر و لشکر اسلام 700 نفر بودند.[2] کما اینکه در اکثر جنگ های دوره حضور و حیات رسول مکرم صلی الله علیه و اله تعداد مسلمین کمتر بود.

پیامبر خدا صلی الله علیه و اله مدیریت کردند و طوری جنگیدند که رعب به دل دشمن افتاد. در این غزوه پیامبر لباس رزم پوشیدند و به امر الهی دو زره پوشیدند که وجه ان بیان خواهد شد.

عبدالله جبیر در شکاف کوه احد قرار دادند که از پشت سر غافلگیر نشوند.

همین فکر نسبت به تنگه احد ، در فکر ابوسفیان هم بود و خالد بن ولید را مامور کرد برای غافلگیری از تنگه احد و حمله از پشت سر به لشکر اسلام کنند.

اغاز جنگ ، تن به تن بوده که ابوطلحه چهار فرزند قوی و قدر قدرت داشته که اولین نفر طلحه بن ابی طلحه بوده معروف به کبش الکتیبه (قوچ لشکر) که به نوعی قدرتمند لشکر بوده است. وارد میدان می شود و رجز خوانی می کند که از لشکر اسلام کسی به میدان نمی رود جز امیرالمومنین علیه السلام و با ضربه ای بر سر طلحه او را به درک واصل می کند.[3]