موضوع: تفسیر موضوعی/سوء ظن /تفسیر آیه 12 سوره فتح

یکی از برکات صلح حدیبیه ، جریان بیعت رضوان است. بعد از وصول مسلمین به منطقه حدیبیه و ممانعت مشرکین ، پیامبر صلی الله علیه و اله چند نفر را می فرستند برای گفتگو و یک نفر عثمان بن عفان است. عثمان سه روز تاخیر می کند[1] و باعث می شود بین مسلمین شایع شود که عثمان کشته شده و همین خبر کافی بود برای اینکه دشمن سو استفاده کند. در واقع عدم ارامش در لشکر مسلمین به نفع مشرکین بود.

این ارامش نکته مهمی در خانواده و جامعه است. گاهی اوقات در خانواده حاضرند مثلا گوشت نباشد اما ارامش باشد.

بعد از شیوع این خبر ، حضرت ختمی مرتبت در کنار درختی حاضر می شوند و اعلام می شود همه مسلمین بیعت کنند. همه حاضر می شوند جز یک نفر که مشخص می شود از ترس پنهان شده است.

این بیعت ، باعث روحیه مضاعف مسلمین شد.

کما اینکه بعد از عملیات وعده صادق 2 بعضی از مردم ترسیدند. اما رهبری معظم همان هفته نماز جمعه نصر خواندند ، و با ارامش صبر کردند وتا اخر ماندند و این ارامش اسباب ارامش در جامعه شد.

بعد از بیعت رضوان ، سنگ دشمن به تیر خورد و ارامش به لشکر مسلمین برگشت.

بارها بیان شده که احساس ناامنی بدتر از ناامنی است.

مشرکین قصد ایجاد حس ناامنی در بین مسلمین داشتند اما بیعت رضوان ارامش را ایجاد کرد و روحیه و نیرو به جبهه اسلام برگشت.

لذا مشرکین حاضر به صلح شدند.

مفاد صلح مورد اختلاف است اما معاریفش چهار مورد است :

یک : از موارد مهم اینکه تا ده سال اتش بس باشد.

دوم : مسلمین بدون زیارت برگردند به مدینه اما از سال بعد سه روز برای اعمال حاضر شوند و بدون سلاح جنگی و تنها با سلاح مسافر باشند.[2]