موضوع: الأصول العملية/أصالة الاحتياط /أقل و أکثر ارتباطی[1]

تنبیه سوم

موضوع بحث ما در تنبیه دوم مربوط به نقیصه‌ی سهویه بود، اینک در تنبیه سوم در رابطه‌ی زیادیه‌ی عمدیه بحث داریم مثل اینکه:

کسی در نماز در رکعت دوم بعد از تشهد، یک تشهد دیگر عمداً اضافه کرده است، در اینجا حکمش چه می‌باشد؟

مرحوم آخوند می‌فرماید: اگر این زیادی عمدی به صورت بشرط لا نبوده باشد (مثل کوع که زیادی آن بشرط لا است) نمازش صحیح است به دلیل حدیث رفع.

نکته: تکرار اجزاء در نماز به سه صورت است:

۱. تکرارش به شرط شیء است، مثل سجده.

۲. تکرارش بشرط لا است، مثل رکوع.

۳. تکرارش لا بشرط است، مثل سوره.

اینکه در تشهد زیادی شک داریم که حکمش چه می باشد؟ که مرحوم آخوند می فرماید اگر از قسم بشرط لا نباشد اشکالی ندارد.

مقدمه: تشریع از حیث تکلیفی قطعاً حرام است و محل نزاع نیست لکن از حیث وضعی آیا مبطل عمل هم هست یا خیر؟

مرحوم آخوند فرموده‌اند: تشریع وضعاً با دو شرط مبطل هم هست:

۱. در تعبدیادت باشد

۲.به عنوان لجاجت هم اتیان شود.

[لایخفی که هیچ کس این نظریه مرحوم آخوند را نپذیرفته است] اینک در اینجا اگر تشهد زیادی از کسی لجاجت بوده باشد مبطل است و الّا مبطل نیست.