السفر الأول/ المسلک الأول/المرحلة الأولی/ المنهج الأول/ الفصل الرابع فی أن للوجود حقیقة عینیة/مقدمات هشتم تا یازدهم اصالت وجود/ ده معنا برای وجود/ج1/ ص 38

 مقدمات اصالت وجود

 مقدمه هشتم

 المراد من الوجود معناه لا مفهومه. مراد از وجود در این مسأله معنای وجود است نه مفهوم آن و نه لفظ آن. لیکن معنای اسم مصدری مشترک میان همه موجودات مراد است. لفظ وجود مشترک است میان مصدر و اسم مصدر یعنی میان موجود بودن و هستی.

 (در اسم مصدر، اصل حدث مورد نظر است بدون نسبت به فاعل مثل وضو. اما مصدر همیشه نسبت به فاعل یا مفعول را می خواهد و در مصدر همیشه نسبت هست. به همین دلیل گفته اند اصل کلام، اسم مصدر است نه مصدر.

 همه مصادر عربی به معنای اسم مصدر هم می آید.)

 وجود ده کاربرد دارد

 گر شود دشمن درونی نیست(عدم اسمی) باکی از دشمن برونی نیست(عدم حرفی)

 مقدمة نهم

 المراد من الماهیة ایضا معناه، لا مفهومه؛ کمعنی الانسان و معنی الواجب و معنی العلة.

 مقدمة دهم

 المراد من الاصالة، هو الاصالة فی التحقق، بمعنی الموجودیة بالذات.

 توضیح ذلک:

 ان الامرین کلیهما - و هما موجودان فی الخارج بوجود واحد - لا یمکن ان یکونا اصیلین؛ لانه لو کان الوجود اصیلا و الماهیة ایضا اصیلة، لکان الوجود موجودا بذاته و کانت الماهیة ایضا موجودة بذاته، لکان کل شیئ شیئین اثنینن. فلابد من ان یکون احدهما موجودا بذاته و الآخر موجودا بنفس ذلک الاول لا بوجود آخر، و معنی الاصالة ان الشیء موجود من دون حیثیة تقییدیة حیث یقال «الوجود موجود» و لا حاجة الی تقیید الموضوع بقید و لا یقال «الماهیة موجودة» الا بارادة ان الماهیة الموجودة موجودة حیث ان الماهیة من حیث لیست الا هی لا موجودة و لا معدومة.

 تبصرة:

 قائل به اصالت وجود می گوید همان طور که «الوجود موجود بالذات و الماهیة موجودة بالوجود»، «الانسان انسان بالذات و الوجود انسان بالانسانیة.»

 مقدمه یازدهم

 المراد من الاعتباریة کون الشیئ موجودا فی عالم الاعتبار فقط؛ کأن یکون خالیا من الوجود و العدم. فان الخالی عن الوجود و العدم لیس الا اعتباریا حیث یعتبر العقل الماهیة خالیة عن الوجود و العدم حتی عن وجودها فی الذهن. [1]

 (وجود به معنای مصداق که مجمع معانی مختلف است نمی آید.

 معنا همان کلی طبیعی است)