1401/02/21
بسم الله الرحمن الرحیم
موضوع: مبنای مرحوم امام (ره) : در هنگام شک بین وجوب نفسی و غیری ، تعیینی و تخییری ، عینی وکفائی
استاد : مرحوم امام (ره) می‌فرمایند : سنخ امر مولا این است که لازمه‌اش این است که لازمه‌اش وجوب است . اگر قرینه وجود دارد که تخییر است آری تخییر .
اگر قرینه وجود دارد که وجوب کفائی است ، آری کفائی است و دلیل بر این حرف را هم سیرة عقلا می‌دانند . البته نه حکم عقل ، حکم عقل با سیرة عقلا فرق می‌کند .
المبحثُ الخَامِس: الأمرُ المطلق . یُحمَلُ عَلي النَّفسیِّ العینیِّ التَّعییني مَا لَم یَقُم دَلیلٌ عَلي مُقَابِلاتِهَا وَ لَیسَ ذلک لِأجلِ دِلالَةِ اللَّفظ أو إنصرافِهِ أو کَشفِهِ عَنهَا لَدَي العُقَلاء بَل لِما مَرَّ في حَملِهِ علي الوجوبِ وَ النَّدب مِن أنَّ البَعثَ المولي تَمَامَ الموضوع لِأحتِجاجِهِ علي العَبد في بابِ الطَّاعَة [1] ...
استاد : مولا وقتی امر می‌کند ، دیگر بحثی نیست وقتی چیزی مطلوب مولا است بایستی انجام شود ( اما این‌طور در مبنای خود فرمودند ) دیگر فرقی نمی‌کند وجوب باشد یا ندب ، وقتی مطلوب مولاست بایستی انجام شود . بعثُ المولي تمام موضوع است یعنی همین که مولا امر کرد قضیه تمام است .
... وَ لایَجوزُ له التَّقاعُد بِإحتِمَالِ إرَادَةِ النَّدب وَ یَجري ذلک في مُطلقِ بَعثِهِ و إغرائِهِ ؛ سِوَاءٌ صَدَرَ بِاللَّفظِ أم بِالإشَارَةِ وَ مَا ذُکِرَ مِن أنَّ صُدورَ الأمرِ عَنِ المولي تَمَامُ الموضوع لالطَّاعَةِ جارٍ في المَقَامِ بِعِینِه فَإذَا تَعَلَّقَ اَمرٌ بِشَیءٍ یَصیرُ حُجَّةٌ علیه لایُسَوِّغُ لَهُ العُدول إلي غَیرِهِ بِإحتِمَالِ التَّخییر في مُتَعَلِّقِ الأمرکما لایَجوزُ لهُ التَّرک مَعَ إتیَانِ الغَیر بِإحتِمَالِ الکفائیَةی وَ لا التَّقَاعُد عَن إتیانِهِ بِإحتمالِ الغیریَةِ مَعَ سُقوطِ الوجوب عَن غَیرِهِ الذّي یُحتَمَل کونُ الأمرِ المَفروضِ مُقَدَّمَةً له ...
استاد : که این برای وجوب نفسی و غیری است .