درس خارج فقه استاد میرزا محمدحسین احمدی‌فقیه‌یزدی

موضوع: یقین در اقامت

حکم روی یقین موضوعی آمده است که مفهوم ذهنی خود شخص است که این صورت ذهنی از حقائق بیرونی درک کرده است

وعرف هم چنین می کند .

عنوان را در ذهن خود می آورد و مصداق را بعد در خارج پیدا می کنند.

مردم با مفاهیم وعنواین سر وکار دارند وحتی اگر مفهومی تحقق خارجی نداشته باشد احکام را برآن مفهوم یا عنوان بار می کنند ومعنون چیزدیگری است.

حمل شایع صناعی همان عشره ایام است ومردم به آن کار ی ندارند ومی گویند معنونی است که بعد محقق می گردد

واستصحاب استقبالی را جاری می کنند

چون احکام بر عنوان ومفهوم بار می گردد ومصداق ومعنون بعداً محقق می گردد.

ذاتا حکم روی عنوان می رود که کلمه ذاتاً را برخی اضافه کرده اند.

مثلا می روی مسجد جماعت بخوانی وفقط عنوان امام وفرد عادل را کافی دانی وبعد می پرسی فلان شخص بودو عادل بود واقتدا به او درست بود؛پس اول عنوان مهم بوده است وبعد معنون ومصداق را پی جست می کنند.

وظیفه شرعی هم همین فهم عنوان است وکافیست وقصد عنوانی برای عشرۀایام درعرف کافیست.

وقتی گفته می شود 10روز قصدکرده همین عنوان نزد عرف کافیست وبه جز جز آن وخصوصیات که باید بروی ببینی نکن در روز های آینده مشکلی برای اقامت تو پیش نمی آید وبعد قصد کن بلکه همین عنوان را قصد کند کافیست.

مردم همیشه با حمل اولی وحمل شایع کار می کنند ولی علم به علم ندارند وبا مفهوم ومصداق کار دارند ،اول با مفهوم وعنوان کار دارند وبعداً مصداق آن معلوم می گردد.

احتیاط مستحب داشتن در معنون عیبی ندارد ولی این استحباب شرعی نیست وخوب بودن عرفی است،و همان عنوان کفایت دارد.

شخص بگوبد فلان روز معین می آیم همان را می پذیرند ودیگر فلان روز مشکل برای او پیش آید را کاری ندارند وهمین عنوان از قصد تمشی می گردد.