درس خارج فقه استاد میرزا محمدحسین احمدی‌فقیه‌یزدی

موضوع: عرف در وحدت مکان

روایات عرف را بیان میکند وچیزی اضافه به آن نمی گوید، وعرف قریب را یک محل می داند واگر چیزی اضافه بود ائمه علیهم السلام آنرا بیان می کردند.

قریب یعنی می شود یطوف فیها بگردد ولازم نیست در هر کدام نیت جدا بکند.

یطوف فیها معلوم است که از هم فاصله دارند.

اقامت یک چیز عرفی است وخصوصیات آن به قبول عرف بستگی دارد وتنها 10روزآن بیان شارع است.

وحدت محل هم عرفی می باشد ونمی شود اضافه بر فهم عرف چیزی بار کرد.

اقامت یعنی او سفر شرعی را ندارد و تقابل بین سفر وحضر است.

دیگران دنبال کردن اقامت به هم خوردن را می گویند ولی ما می گوییم اقامت که محقق شد دیگر تعطیل او شد ونماز او تمام می گردد و از این به بعد باید دنبال کنیم که اگر چیزی اقامت او را به زد یعنی اگر مسافرشد اقامت او به هم می خورد وبا چیزی دیگر اقامت او به هم نمی خورد.

ثم بدا لی که در روایت آمده یعنی من می خواهم اقامت را به هم بزنم وقصد اقامت عشره ایام از بین می خواهم ببرم.

اصول:

هرکاری که می کنیم باید به خداوند منتهی گردد

﴿ان فی الله عز وجل خلفاً من غیره ولیس فی شیء سواه خلف لا اجد من دونک ملتحداً﴾

کی می تواند غیر خدا جای رحمت او را پر کند

درفقه هر چه قواعدی واستدلالی ذکر می شود باید به خداوند برگردد که خدا آن را می پذیرد ورضا وتظر الهی در آن است مثلا اگر عقل چنین گفت وعرف چنین گفت وعقلاء چنین گفتند باید بتوانیم بگوییم رضای الهی در آنان است.

اگر هم ما کم وزیاد می کنیم ومنظم می کنیم و بالا وپایین می کنیم داریم همان کار خدایی را می کنیم وحکمی که خداداده می دهیم کانه جانشین نظر الهی است با آن عقل وفهمی که او داده است.

سوای خدا چیزی در هیچ شیئی وموردی نمی بینم

تمام برنامه ها فقط در محضر خداوند ببینیم

تمام مباحث اصولی باید به این اصل که همه در راستای رضا ی خداوند است بر گردانیم.

درجایی هم که حکم عذر آور می اوریم نیز باید رضای الهی را در آن بیاوریم ،پس احکام عذر آور هم به رضایت پروردگار برمی گردد.

ضوابط وقواعد باید براساس رضای الهی درک گردد وبر اساس رضای او عمل گردد

الأمالي (للطوسي) ؛ النص ؛ ص29

فإن استطعت أن لا تسخط ربك برضا أحد من خلقه فافعل، فإن في الله عز و جل خلفا من غيره‌، و ليس في شي‌ء سواه خلف منه.