درس خارج فقه استاد میرزا محمدحسین احمدی فقیه یزدی

موضوع: شفاعت در قرآن

﴿حتی اذا فزع عن قلوبهم﴾

کسی که شفاعت می کند با اذن پروردگار است واطمینان می کنند اذنی که هست به قدری موثر می شودکه می بینند اضطراب این ها کم می شود ولا تنفع الشفاعه ساخته می شود که نتیجه اذن بگیریم چون بیشترین ناراحتی این ها قلبی است که می خواستیم این ها را شفاعت کنیم وبا این اذن نگرانی از قلوب این ها برطرف می شود.

اذن له برای او اذن داده می شود چقدر ؟حتی فزع که از قلبش اضطراب برود.

گاه شفاعت در مسائل مختلف است کوتاهی در نماز وتربیت فرزند ویا حج و...

سورة سبإ(34) 201

﴿ولا تنفع الشفاعه عنده الا لمن اذن له حتى إذا فزع‌ عن قلوبهم- قالوا ما ذا قال ربكم- قالوا الحق و هو العلي الكبير﴾[1]

مورد شفاعت قرار گرفته اند می خواند ببینند از طرف خدا چی به آنان رسیده است ؛گفتند الحق رسیده است،الحق چیست؟

معنای اولی:

وقتی اذن به شافعان داده شد دلشان مضطرب شد؛گفتند چقدر شفاعت داریم واین شفاعت چیست؟(قالوا ماذا)قلوبهم به شافعان برمی گردد

جبرائیل گفت پروردگارتان گفت وآن پروردگار است.(قال ربکم)

در این هنگام گفتند این حق است بله.(قالوا الحق).

طبق این معنا قالوا اولی مقول قولش ماذا است.

قال دومی مقول قولش هذاربکم است.

قالوا دومی هم مقول قولش هذا الحق است.

معنای دوم:

قلوبهم به شفاعت شده ها برمی گردد ومی شود وقتی اضطراب از دل شفاعت شده ها برطرف شد گفتندماذاقال ربکم؟

جواب می شنوند از شافعان که حق را گفت.

قالوا اولی مقول قولش می شود ماذاقال ربکم.

قال فاعلش ربکم است ومقول قولش الحق می تواند باشد.

قالوا دومی مقول قولش می شود الحق