درس خارج فقه استاد میرزا محمدحسین احمدی‌فقیه‌یزدی

موضوع: فهم حسن وقبح اوامر شارع

در غیبت داریم أیحب احدکم أن یاکل لحم أخیه میتاًفکرهتموه،که این معلوم است میتة حقیقی به صورت قبح ذاتی دارد که آیه به آن استناد می کند که وجود انسان از آن بدش می آید.

استدلال به این است که قببح حقیقی است ونهی شارع به فعل قبیح است.

تشبیه به یک امر حرام است،واضح است وقتی آیه مقایسه با حکم غیبت می شود به صورت تشبیه است که این ملاک است ،مقایسه یک امر الهی به یک حقیقتی که ما بدی آن را می فهمیم،یه امر محسوس که تشخیص می دهیم،خدا می خواهد امری که بدی آن را می فهمیم به آن تمثیل می کند.

حقیقت واقعی که همان اشمئزاز است که طبع از خورن گوشت برادر بدش می آید وامر واقعی است.

استدلال به آیه هیچ نقصی ندارد .

﴿اجتنبواکثیراً من الظن إنّ بعض الظنّ اثمٌ﴾.

باید از آن کلا دوری کنید چون دریک مورد گیر می افتید،ظنون مورد عمل احتمال خطا دارد وباید از همه دوری کنید که به ظن حرام نیافتید.

ظن که اثم است امری حقیقی است وقبح ذاتی دارد که نباید به ان عمل کنید که گرفتار گناه می شویید وامر حقیقی وجوب آور است.

عقل به طور کلی می گوید هر جا احتمال خطا می شود چون موجب جهنم می شود پرهیز از احتمال خطر را حکم می کند دفع خطر احتمال واجب است.