درس خارج فقه استاد میرزا محمدحسین احمدی‌فقیه‌یزدی

موضوع: به حساب آمدن آموزش در مالکیت معنوی

آموزش مدیریت نوعی مالکیت معنوی است مثل سرقفلی که نوعی مالکیت معنوی است چون عرف آن را پذیرفته است ودرآن رسمیت دارد وهمین عرف موجب می گردد که اشخاص در مجامع قضائی بر علیه هم براساس سرقفلی شکایت کنند.

وقتی قانونی گردد حق مردم معین می گردد واین باعث رونق وتنظیم حقوق و جامعه می گردد ومردم با آرامش به مالکیت های معنوی خود خوشنود هستند.

درعدم مشروعیت این مالکیت سخن های رانده شده است که قبلاً گذشت.

دراین تحقیقات مشروعیت حقوقی را جدابیان می کنیم که این باعث مشروعیت دینی واسلامی می گردد.

این از گذشته ودیرین مورد توجه بشر بوده مالکیت معنوی ورها ویله نبوده است که گذشت.

درنظر گرفتن حق شخصی فرد باید در نظر گرفته شود وطرف دیگر درنظر گرفتن حق جامعه در کنار حق شخصی فرد است،یعنی امور مالکیت معنوی یک جنبه به فرد برمی گردد وجنبه دیگر حق اجتماع است که باید هردو باهم درنظر گرفته شود.

حق هر کدام دیگری را محدود می کند،جامعه من حیث اجتماع حقوقی دارد که باید رعایت شود ودر صورت عدم رعایت ضمان آور است واین حق به حکومت حاکمه برمی گردد که حق افراد وحق جامعه را در نظر بگیرد.

جاهایی شارع ممنوعیت آورده مثلا اخذاجرت در برابر واجبات حرام است این حق اجتماع است که اگر من مسئله ای می دانم نمی توانم در برابر آموزش آن اجرت بگیرم،بله اگر حق اجتماع واجب است در برابر آن نباید پولی گرفته شد ومالکیت معنوی بعد از حق اجتماع است که اگر حق اجتماع به وجوب است مالکیت معنوی بعداز آن می باشد.

پس ممنوعیت اخذ اجرت از حق اجتماع گرفته شد واز طرفی هم برای شخص وجوب تعیین شده که این هم نوعی مالکیت معنوی است ومن مالک معلومات هستم ولی شارع اخذ اجرت برای آموزش را منع کرده ومالک بدون حق تسلط شخصی است ومالک به تمامه نیست ومالکیت او مقیداست ومالکیت مطلق ندارد.

الناس مسلطون بر اموال هست ولی باید رعایت حق دیگران هم بشود ومالکیت دیگران مالکیت ما را محدود می کند.

مثل نمی توان بگویم چهاردیواری اختیاری چون تصرف من نباید در حق دیگران تضییعی حاصل کند و نباید تصرف من باعث ضرر به اموال دیگران شود.

بله مالکیت معنوی علم برای شخص است ومالک است ولی باید حق جامعه را هم در نظر بگیرد مثل محتکر که مال خودش است ولی باید حق جامعه را هم رعایت بکند ونمی توان آن علم ودانش را برای خود محدود کند.