1403/02/02
بسم الله الرحمن الرحیم
موضوع: اخلاق فردی/غذای حلال /آثار و برکات غذای حلال
حدیث امروز را در محضر بزرگ همه‌ی سُلّاک، حضرت رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) هستیم. در این فرمایش، اولین گام سیر و سلوک را فرمودند.
«مَن أَکَلَ الحَلالَ قامَ عَلَی رَأسِهِ مَلَکٌ یَستَغفِرُ لَهُ حَتّی یَفرُغَ مِن أَکلِهِ».[1]
چقدر حدیث عجیبی است! کسی که اکل حلال دارد، مراقب خوراک جسمانی‌اش است. نتیجه‌ی این مراقبتش این است که فرشته‌ای بالای سرش موکل می‌شود. همه‌ی این‌ها استعاره است. بالای سر بودن، به دلیل این است که فرشته علو دارد. بستر اولیه‌ی معارف، لقمه‌ی حلال است.
حضرت امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند: «كَسْبُ الْحَرَامِ يَبِينُ فِي الذُّرِّيَّةِ»؛[2] لقمه‌ی حلال و حرام، در ذریه‌ی انسان اثرش ظهور می‌یابد. می‌توان گفت انسان، پالایشگاه جسم و روح دارد. پالایشگاه جسم انسان، این بدن اوست. این هاضمه‌ی انسان است. کسی که لقمه‌ی حلال می‌خورد، صفای خاصی می‌یابد.
کسی محضر امام صادق (علیه‌السلام) آمد و گفت: «من دعایم مستجاب نمی‌شود». فرمودند: «فردا در غذا مهمان ما هستی». حضرت مهمانش کردند و چند دانه خرما به او دادند. آن شخص، شب هم مقداری از خرماها را به منزل برد. فردا گفت: «این مقدار احساس سبکی نکردم». حضرت فرمودند: «مراقب لقمه‌هایت باش».
اُمّ عبدالله برای پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) ظرف شیری فرستاد. حضرت با اینکه هدیه را برنمی‌گرداندند، آن ظرف شیر را برگرداندند. پرسید: «چرا»؟ فرمودند: «مگر نمی‌دانی ما انبیا لقمه‌ی حلال می‌خوریم»؟ معلوم شد که آن شیر، شبهه‌ناک بود. لقمه‌ی حلال، بستر حالات خوش انسان است. مراقب خوراک خود باشیم و هر چیزی نخوریم.
امام علی (علیه‌السلام) فرمودند: «المؤمن کالنحل تأكل طيبا وتضع طيبا».[3] مانند زنبور عسل، خوش‌نشین است و هر چیزی نمی‌خورد و آزار ندارد. نتیجه‌ی آن هم شیرین‌زایی است. به تعبیر قرآن: فِيهِ شِفَاء[4] .
از امام معصوم (علیه‌السلام) سؤال کردند: «شیرینی عسل زنبور از چیست»؟ فرمودند: «ذکره اللهم صل محمد و آل محمد». این ذکر را مغتنم بشمارید.
دو ذکر را توصیه می‌کنیم: شروع کارها با بسم الله الرحمن الرحیم باشد. پایان کارها با الحمد لله رب العالمین باشد. تزیین کارها با صلوات باشد. اگر هم لقمه‌ی شبهه‌ناکی بود، از آثار وضعی آن در امان باشیم.
زندگی دنیا که هدف نهایی نیست؛ بلکه مقدمه‌ی کاری ماست. ما برای جای دیگر آفریده شدیم. ﴿وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ﴾.[5] اگر راهی را غیر از عبادت برویم، هرز رفته‌ایم. عبادت به توجه به حق است؛ نه فقط تسبیح دست داشتن و نماز. البته نماز و روزه می‌تواند نماد عبادت باشد. «لَيْسَ الْعِبَادَةُ كَثْرَةَ الصَّلَاةِ وَ الصَّوْمِ إِنَّمَا الْعِبَادَةُ التَّفَكُّرُ فِي أَمْرِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ».[6]