1402/12/01
بسم الله الرحمن الرحیم
موضوع: اخلاق ولایی/ارتباط با امام زمان (علیه السلام) /ارتباط با امام زمان (علیه السلام) از منظر آیات و روایات و برهان علمی
در آستانه‌ی نیمه‌ی شعبان هستیم. لیلةالقدرِ صغیره‌ی جهان اسلام است. توصیه‌ی امروز، فرمایش ائمه‌ی ما (علیهم‌السلام) در مورد آخرین آیه‌ی آل عمران است. ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ اصْبِرُواْ وَصَابِرُواْ وَرَابِطُواْ وَاتَّقُواْ اللّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ﴾.[1]
فلاح، مترتب بر باور و صبر و مُصابَرَه و مُرابَطَه است. مرابطه، دو معنا می‌تواند داشته باشد؛ «رِباط الخیل»، یا «إرتباط الخلق». اگر رباط الخیل باشد، به معنای آمادگی است. اگر از ارتباط خلق باشد، رفت‌وآمد و دوستی و هماهنگی و مراوده است. تفسیر «کنز العرفان» و «نور الثقلین» را بنگرید. از امام صادق (علیه‌السلام) در مورد آیه‌ی ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ اصْبِرُواْ وَصَابِرُواْ وَرَابِطُواْ وَاتَّقُواْ اللّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ﴾،[2] نقل شده است: «أی رَابِطُوا عَلَی الأَئِمَّةِ».[3] «رابطوا مع المهدی». یکی از اوامری که مترتب بر همه‌ی مکلفین عالم است، همین است. برخی گمان می‌کنند که «یا ایها الذین آمنوا»، مخاطب خاص ندارد؛ بلکه از باب غلبه است، نه خطاب خاص؛ لذا تمام مکلفین عالم باید ارتباط را داشته باشند.
برهان علمی دارد؛ به این بیان: الف: انسان در فقر است، ب: و فقیر، نیازمند به تکیه‌گاه است. ج: عمود استوار نظام هستی، حضرت ولی (عجل‌الله‌فرجه‌الشریف) است. در هر زمانی، ولیّ‌ای قائم است. این قانون تا ابد، دائمی و همیشگی است. ما الآن در زمانی هستیم که عالَم، کهنه کتابی است که اول و آخرش افتاده است؛ نه اینکه اول و آخر ندارد. ما برای بقاء به تکیه‌گاه نیاز داریم؛ چون بقاء، نیاز به علت دارد. باید علت باقیه و علت مُبقیه و علت باشد، تا حدوث و بقاء شیء را تأمین کند.
نکته‌ی مهم اینکه امام زمان (علیه‌السلام)، هم در قلّه‌ی علت مُحدِثه نشسته‌اند و هم علت مُبقیه. «بقیةالله» نامیده شدند، چون حدوث عالم رخ داده و به فکر بقای عالم هستیم. ﴿بَقِيَّةُ اللّهِ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ﴾.[4] باید مصداق اتم صدق کند، تا «بقیة الله»، خود را نشان دهد.
1. در ارتباط علمیِ ما برهان، ضرورت را ثابت می‌کند که معلول بدون علت نمی‌شود. آنها علت هستند و باید مرتبط بود. اگر این تکوین را در تشریع و اراده تقویت کنیم، می‌تواند ﴿بَقِيَّةُ اللّهِ خَيْرٌ لَّكُمْ﴾[5] شود. ما هم به آن بقیت، متصل شویم و وجه در وجهِ باقی شویم. در زمان ما، «یا وجیهاً عند الله» اوست. ما اگر با ایشان رابطه داشتیم و پیرو ایشان بودیم، می‌توانیم تمثال او باشیم.
2. وقتی که به ما سرباز امام زمان (علیه‌السلام) می‌گویند، باید برای این سربازی برنامه‌ریزی کرد. هیچ سربازی در منطقه‌ای بی‌ارتباط با فرمانده نیست. افتخارش در این است. سربازان می‌گویند که ما در لشکر و تیپ و قرارگاهی هستیم که فلانی، فرمانده است. وقتی که «به فرمان» می‌گویند، هیچ تأمل نظری نیست؛ فقط قدرت اجرایی است. جانم به فدای امام زمان و ارواح من سواه فداه. ایشان «به‌فرمانِ» عالم را گفتند.
3. عدد 313، نماد تشخصیِ حضرت است، نه تعیّنی ایشان. جلوات و آثار و افراد، متشخص هستند. چند 313 نفر در این 313 نفر باید فانی باشد؟ الله اکبر! همان‌طور که نامشخص است که چقدر باید عمر کند و ظهور، نامشخص است، اوصاف دیگر هم نامعلوم است.
4. نکند روزی بر ما بگذرد و دعای فرج، یعنی «إلهی عظم البلاء» و دعای سلامتی، یعنی «اللهم کن لولیک» را نخوانیم. «و دلیلاً و عیناً». ایشان چشم ما است. باید با ایشان دید. همه‌ی ما چون سر را در راه حضرت می‌بازیم، به ماندگانی حضرت می‌مانیم. ﴿وَيَبْقَى وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الْجَلَالِ وَالْإِكْرَامِ﴾.[6]
5. تا می‌توانید در ماه شعبان در حال ذکر صلوات و استغفار باشید. این ماه، وسیله‌ی درک ماه رمضان است. انشاءالله روزگاری برسد که در محضر حضرت باشیم. انشاءالله روزی برسد که از «اَلْمُسْتَشْهَدِينَ بَيْنَ يَدَيْهِ»[7] باشیم. از خصوصیات دعای عهد، آماده شدن برای این منظور است.