درس اخلاق استاد هادی عباسی‌خراسانی

موضوع: اخلاق بندگی/نسبت آمرزش خداوند با گناهان بندگان /برتری آمرزش خداوند بر گناهان بندگان

1- بحث اخلاقی (نسبت آمرزش خداوند با گناهان بندگان)

ایام ماه مبارک رجب است، ان‌شاءالله همه‌ی ما جزو رجبیون باشیم و ان‌شاءالله جزو کسانی باشیم که شب و سحر داشته باشیم. حدیث امروز را در محضر امام عرفا امام سُلّاک حضرت سرّ الانبیاء و المرسلین امام امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) هستیم.

بلد الامین کفعمی ص 312:

این فراز عجیب است. حضرت می‌فرمایند: «إِلَهِي عَظُمَ جُرْمِي إِذْ كُنْتَ الْمُبَارِزَ بِهِ وَ كَبُرَ ذَنْبِي إِذْ كُنْتَ الْمُطَالِبَ بِهِ إِلَّا أَنِّي إِذَا ذَكَرْتُ كَبِيرَ جُرْمِي وَ عَظِيمَ غُفْرَانِكَ وَجَدْتُ الْحَاصِلَ لِي مِنْ بَيْنِهِمَا عَفْوَ رِضْوَانِكَ».[1]

1.1- لزوم انس با ادعیه و مناجات‌های معصومین (علیهم‌السلام)

اولا تمام ائمه (علیهم‌السلام)، بدون استثناء الهی‌نامه دارند. این سرّی است. این الهی‌نامه‌ها بیان ظرفیت وجودی آنها برای القاء و پرداخت به حالات نفسانی خود و برای انتقال به تمثلات دیگران و اتصاف آنان است. امثال دعای کمیل، انشائات حضرت امیر (علیه‌السلام) و دریافت از حضرت خضر نبی (علیه‌السلام) و القاء به کمیل است. انس با صحیفه‌های حضرات معصومین (علیهم‌السلام) داشته باشید.

1.2- برتری آمرزش خداوند بر گناهان بندگان

«الهی! جرم من سنگین است». جرم، کار ناپسندی است که انسان را به چشم دیگران بیاورد؛ ولو به چشم خفت و خواری. «چون اعلام مبارزه با شما کردم». همان بحث تجرّی در اصول فقه. «ذَنب»، دنباله‌ی انسان است؛ همان‌طور که دُنب حیوان، او را اسیر می‌کند. «گناه من بزرگ است؛ چرا که تو مطالبه‌کننده‌ی آن هستی؛ ولی وقتی بین بزرگی گناهم و بزرگی غفران تو می‌سنجم، آن چیزی که از این نسبت استفاده می‌کنم، عظمت عفو و رضوان شما را می‌یابم». قانون نسبت، قانونی است. نسبت‌مان را با باری‌تعالی بسنجیم. اگر گناهی انجام دادیم و از آن، همان تجرّی باقی ماند، این بخشیده نمی‌شود. کوچکی و بزرگی‌ گناه به تجرّی مولا است، نه به بزرگی گناه.

«عَظُمَ الذَّنبُ مِن عَبدِکَ فَلیَحسُنِ العَفوُ مِن عِندِکَ».[2]

با حضرت حق نسبت‌سنجی کنید و ان‌شاءالله به توحید حقیقی که توحید اطلاقی و صمدی است، برسیم. ان‌شاءالله به جایی برسیم که توحید عملی ما نیز تقویت شود.