1402/09/11
بسم الله الرحمن الرحیم
موضوع: معصومین (علیهم السلام)/مقام حضرت فاطمه (سلام الله علیها) /مقام حضرت فاطمه (سلام الله علیها) در قیامت
ایام متعلق به حضرت صدیقه طاهره حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) است. امروز هم مهمان سفره‌ی خاص حضرتیم. بحث اخلاقی‌مان، متیمّن به وجود نازنین حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) است. حضرت امام حقایق امام صادق (علیه‌السلام)، فرمایشی دارند که سنگین است.
نه تنها حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) در قله‌ی آغاز خلقت هستند؛ بلکه در نقطه‌ی غرض و هدف خلقت هستند. آفرینش از حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) است؛ به تجلیات انوار ایشان.
برای همین ما نه تنها شهادت ثالثه را در اذان و در اعتقادات وارد می‌دانیم؛ بلکه شهادت رابعه (أشهد أنّ علیا أمیرالمؤمنین و أبناءه المعصومین و عصمة الکبری حجج الله) را هم وارد می‌دانیم؛ یعنی شهادت به توحید، رسالت، ولایت و عصمت ایشان. این، جزو باورهای اعتقادی ما است. ما مُصرّ به شهادت رابعه هستیم. حقیقت زندگی ما در مشهد و مرئی و منظر حضرت صدیقه طاهره (سلام‌الله‌علیها) هست.
«اَلسَّلاَمُ عَلَيْكِ يَا مُمْتَحَنَةُ».[1] آن هم ممتحنی که قبل از خلقت انجام گرفت؛ یعنی امتحان نوری. اینکه انسیه‌ی حَوراء بشود، خودش بزرگ‌ترین امتحان است. از عالم نامحدود به عالم محدود بیاید. نه تنها قدرش را نمی‌دانند که به او جسارت هم کنند. «عن سدير الصيرفي، عن أبي عبدالله، عن آبائه: قال: قال رسول الله: خلق نور فاطمة قبل أن يخلق الأرض والسماء فقال بعض الناس: يا نبي الله فليست هي إنسية؟ فقال: فاطمة حوراء إنسية قالوا: يا نبي الله وكيف هي حوراء إنسية؟ قال: خلقها الله عزوجل من نوره قبل أن يخلق آدم إذ كانت الارواح فلما خلق الله عزوجل آدم عرضت على آدم. قيل يا نبي الله وأين كانت فاطمة؟ قال: كانت في حقة تحت ساق العرش، قالوا: يا نبي الله فما كان طعامها؟ قال: التسبيح والتقديس والتهليل والتحميد».[2]
امام صادق (علیه‌السلام) در بحار ج 43 ص 224 فرمودند:
«إذا کان یوم القیامة جمع الله الاولین و الآخرین فی صعید واحد فینادی مُنادٍ غُضّوا أبصارَکم و نکسوا رئوسکم حتی تجوز فاطمة بنت محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله) الصراط ...».[3] خدا از اول تا آخر خلقت را در یک سرزمین واحدی همه را جمع می‌کند. «صعید»، یعنی چیزی که خارج از زمین نیست. «فَیُنادِی مُنادٍ»؛ منادی صدا می‌زند. «غُضّوا أبصارکم و نکسوا رُئوسَکم حتی تجوز فاطمة بنت محمد الصراط». نکته‌های عجیبی در این روایت است؛ مانند: تجمیع مردم در صعیدِ واحد و ندای منادی نسبت به همه‌ی عوالم و ورود حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) . تمام افراد آنجا سر افکنده می‌شوند. یک جهت غض بصر، بستن چشم است. بزرگان و صاحب‌نظران و همه نه تنها در پیشگاه نظری، بلکه در پیشگاه سیر و سلوکیِ حضرت، نادیده گرفته می‌شوند، تا حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) از صراط بگذرند. همه باید از صراط بگذرند. تمام کمالات مخلوقین، زیر قدم حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) است. ما کمال‌مان به سمت کمالات حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) است. خیر ببینی، یعنی شبیه حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) شوید.
در یکی از قنوت‌های‌تان، نام و توسل به حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) را نهادینه کنید؛ در نمازهای واجب، یا مستحبی. این باعث می‌شود ما جواز عبور بگیریم.
هر کسی در این دنیا هر مقام معرفتی به او داده شده است، به واسطه حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) است. حضرت علامه حسن‌زاده (قدس‌الله‌نفسه‌الزکیة) فرمودند: «اگر همه‌ی عرفان را خلاصه کنیم، حالات حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) می‌شود». گفتم: شما به کدام کتاب‌تان امید دارید؟ فرمودند: «شرح عیون و فص حکمة عصمتیة فی کلمة فاطمیة». عیونِ کتاب‌های ایشان است. در این ایام، کلمات و حالات حضرت را ملاحظه کنید.